Eindelijk laatste deel van onze reis...

We zijn inmiddels een week thuis en het wordt tijd voor het laatste deel van de vakantie.
Dit had natuurlijk al veel eerder gemoeten, maar vlak na ons laatste verhaal ging de oplader van de laptop stuk en de laptop was dus ook leeg....
Thuisgekomen was ik 2 dagen ziek, zwak en misselijk. Dan maar nu; beter laat dan nooit, toch?

Op 28 augustus is Frank 's ochtends met Tatang, de vader van Risma (foto hieronder) naar Sawa's in de buurt gegaan. Lois en Risma wilden nog graag spelen (Risma mocht weer thuisblijven van school) en ik kon een oogje in het zeil houden vanuit het zwembad en mijn luie stoel, genietend van de tuin. De moeder van Risma was ook weg, alleen haar broer was thuis met de hulp van het gezin.

 

 

 

 

's Middags zouden we met Risma en Lois naar Yogjakarta gaan waar iets leuks was voor kinderen, binnen met airco.... Tatang bracht ons, maar ging niet mee naar binnen; hij bleef bij de auto.

Het bleek een sort techniek museum te zijn, maar wel met allerlei dingen, die kinderen konden uitproberen. Het was best grappig, ook al is het niet te vergelijken met een museum hier, maar de kinderen hebben zich uitstekend vermaakt.

 

   

 

Daarna zijn we nog naar de McDonalds geweest, voor Risma het hoogtepunt van de dag. Achteraf hoorden we van haar moeder, dat ze het heel erg leuk had.

 

De volgende ochtend moest we helaas weer inpakken. We zouden 's middags vanaf Yogjakarta vliegen en overstappen in Jakarta. We werden door de hele familie naar het vliegveld gebracht, want daarna zouden ze nog iets met z'n allen gaan doen. Als afleiding voor Risma? Ik weet het niet, maar ik wist wel, dat beide dames een moeilijk afscheid tegemoet gingen. In de auto zaten ze samen achterin, maar het werd steeds stiller....

Het vliegveld van Yogja heft maar een kleine 'uitlaadplaats' en het was er erg druk, dus moisten we snel de baggage uitladen en afscheid nemen. Misschien ook maar goed, want beide dames begonnen te huilen.

Verder ging alles goed. Lois was even niet lekker op de binnenlandse vlucht, maar gelukkig duurde deze maar 45 minuten. In Jakarta hadden we tijd om even wat te eten en te drinken.

In het vliegtuig, dat voor ca. 17 uur ons 'thuis' zou zijn was het erg druk. Op een gegeven moment begon het vreselijk te stinken. Frank dacht eerst, dat het 't eten was van de kinderen naast hem; dit hadden ze van hun moeder gekregen. Maar uiteindelijk bleek het jongetje naast hem ontzettend stinkende winden te laten...... Het duurde gelukkig niet erg lang, maar lang genoeg. In Abu Dhabi gingen zij er uit.

 

Het laatste stuk ging voorspoedig en vrijdagochtend, de 30e, landen we op Schiphol rond 8.00 uur.

 

Wij kijken terug op een heerlijke vakantie. Ik kan niet beschrijven wat voor indruk de reis op ons heeft gemaakt. We hebben alledrie geen seconde spijt gehad....

 

 





 

 

 

 

 

 





Vervolg, vulkaan en 27 aug

De Borobudur uitlopen kom je allemaal mensen tegen, die iets willen verkopen, vooral souvernirs, soms een beetje opdringerig. Ik liep met Lois voorop en wimpelde wel af, maar Frank blijft soms te aardig. Hij vond het ook wel leuk om met de verkopers te onderhandelen, want ook dat is hier heel gewoon. Een verkoper liep zelfs helemaal mee het park uit tot aan de auto...

Frank ging 's middags met Tatang de berg op om meer te zien van wat de Merapi in 2010 met zijn uitbarsting heeft aangericht. Iedereen wordt heel snel geevacueerd voordat hij uitbarst, want hij vertelde, dat de lava met een snelheid van 600 km per uur naar beneden kan razen.
Sommige mensen gaan dan naar familie elders en hopen maar, dat hun huis er nog staat als alles over is. Hele stukken worden weggevaagd door de lavastroom. Tatang vertelde, dat er een laag van 10cm stof lag van vulkaan.

  

Toen Frank terugkwam zaten net Fifi en haar man hier om het fotoboek te brengen met onze speciale foto's...erg mooi geworden!

Vandaag begonnen we met een bezoek aan de bank, omdat het niet lukt om met onze pinkaarten geld te krijgen uit de automaat. We hebben nog extra gecontroleerd of de kaarten op 'buiten Europa'staan en of verder alles ok is en dat is het....Maar d

e bank kon ons niet helpen. Misschien toch nog maar even bellen met onze bank in Nederland. Gelukkig lukt het wel via de creditcard...

Daarna op naar Yayasan Hamba (van Stichting Lestari) in Pakem, een plek, waar vooral kleine ongewenste kinderen en ongehuwde moeders tijdelijk of permanent terecht kunnen. Vooral de kinderen worden gestimuleerd om naar school te gaan. Er zijn sinds kort een aantal huizen op het terrein, waar de kinderen in leeftijdsgroepen wonen met 'moeders', om zoveel mogelijk een gezinsleven er op na te houden.

Ibu Lestari is ooit begonnen in Jakarta met zwerfkinderen Verder kun je heel veel lezen op www.stichtinglestari.nl 

 

We waren erg welkom, ook al was het een onaangekondigd bezoek. We wisten ervan, omdat het ook wordt aangegeven op de site van ons verblijf in Tanen. De oudere kinderen waren nog op school, maar de kleintjes hebben we ontmoet evenals een moeder, die met haar zoontje daar woont en afkomstig is uit oost Papua. Verder de jongste, een 9 dagen oude baby, die met haar moeder en broertje daar verblijft. Allemaal erg indrukwekkend voor ons. Ik krijg niet heel veel uit Lois, maar ze heeft wel de armbandjes, die ze mee had genomen op reis gegeven. En de toezegging aan Ibu Lestari, dat ze een spreekbeurt gaat houden over het project op school....

Na het uitwisselen van gegevens gingen we op weg naar een batik winkel in Pakem of warenhuisje, want het had vier verdiepingen! Veel, heel veel batik en beneden heel veel souvenirs. Natuurlijk weer e.e.a. gekocht....

Hierna bracht Tetang ons voor lunch naar een speciale plek, waar allemaal open overdekte plekken zijn, waar je kunt eten boven het water, waarin o.a. zalm zwemt.

De ervating was bijzonder, maar het eten van Dewi is veel, veel lekkerder!!!

Dus vanavond weer genieten van haar maaltijd.

Yogyakarta en Borobudur

Het omploegen van een rijstveld

Gisteren, 25 augustus, gingen we om 9.00 uur op pad, om op tijd bij de kraton (paleis van de sultan) van Yogyakarta te zijn, om de Javaans dansen te zien, die altijd op zondag worden opgevoerd. Hoe druk het hier ook op zondagochtend kan zijn hebben we in Yogya gemerkt! Bij de plek waar de dans zou zijn, een hele grote overdekte hal, de Pagelaran, stonden 2 rijen stoeltjes klaar en lagen matten om op te zitten.

Eerst kregen we wat traditionele muziek te horen (met Gamelan= muziekinstrument) en zang. Vervolgens waren er 3 dansvoorstellingen. Erg leuk om te zien!

Omdat we de kraton in Solo al van binnen hadden gezien, hadden we al besloten deze niet verder van binnen te bezoeken. Er wordt wel gezegd, dat deze iets mooier moet zijn, maar ach, wie weet een volgende keer. Wij vonden het goed zo.
Daar het al 12.00 uur was werd besloten eerst te gaan lunchen. Tatang en zijn broer, die ons vandaag rondreden, namen ons mee naar een restaurant achter de kraton, waarvan Tatang zei, dat deze om 1.00 uur vol zou zitten. Nu was er op 1 tafel na niemand. Het was een soort grote overdekte veranda, waar een buffet stond, waar je voor 75.000 idr van kon eten (Lois voor de helft). Tatangen zijn broer aten niet mee (is hier heel gewoon, ook al nodig je ze wel uit). Het eten was heerlijk! Inderdaad kwamen er na een tijdje steeds meer mensen, waaronder een bus Japanners. Er werd zelfs nog een dansvoorstelling gedaan in traditionele kleding door een danseres...

Vervolgens reden we naar Kota Gede, een buitenwijk, waar veel zilversmeden werken. De winkels waren open en er werd ook een korte uitleg gegeven over hoe het zilver verwerkt werd. Omdat het zondag was, waren er geen mensen bezig met het zilver, maar er was genoeg te zien. En zoals het een 'goede toerist' betaamt hebben we iets gekocht. Lois en ik blijven toch meiden, die daar wel van houden!

Als laatste gingen we naar de Malioboro, een lange winkelstraat met verkeer, rijtuigjes, kraampjes waar je van alles kunt kopen en winkeltjes. En ontzettend druk.... We zijn er een stukje gaan lopen om de sfeer te proeven en wat batikwinkels te bezoeken. De kwaliteit van de batikstoffen daar is wat minder, maar dan natuurlijk ook een stuk goedkoper.


Vandaag (de 26e) zijn we naar de Borobudur geweest, een tempelcomplex uit de 8e eeuw. Eigenlijk wilden we heel vroeg gaan, zodat we voor de drukte en de hitte kwam, al weer weg zouden zijn, maar volgens mij ging dat niet met ons vervoer. Nu waren we om 8.00 uur weg en rond 9.30 daar en was het al behoorlijk warm. Dit komt ook, omdat de stenen veel warmte opnemen en weerkaatsen. Het was echter zeker de moeite waard.

Aangezien mijn ogen nu dichtvallen stop ik er mee.....wordt vervolgd!

Pasar Pakem en.....

Het wandelen werd een rondje met de mountainbike; leuk, om een dorpje vanaf de fiets te bekijken.  Veel hoge begroeiing, zoals bamboe, kleine boerenerfjes met loslopende kippen en aardige mensen.En...ook hier heb je 'hangjongeren', op scooters.

Vandaag, 24 augustus, gingen we dus naar de pasar van Pakem om inkopen te doen voor het eten.


 
 
We gingen met Dewi, Tateng, Risma, de chauffeur en ons drietjes. Lois en Risma kunnen maar een paar woordjes Engels tegen elkaar praten, maar trekken de hele dag samen op.
Bij de Pasar ging alleen Dewi mee. We keken ons weer de ogen uit. Een overdekte markt met alles wat me maar kunt bedenken en meer (wat we in Nederland niet kennen...) in verschillende gangen.
Maar ook de mensen daar keken zich de ogen uit uit, want er werd herhaaldelijk iets tegen ons gezegd, Lois werd aangeraakt en er werd veel door de marktkooplui gelachen naar ons.

Op de terugweg kwamen we langs een aantal rijstvelden en op een gegeven moment stopte de auto om ons een foto te laten maken, bij een veld waar ze aan het oogsten waren.

De veldwerkers vonden dat wel grappig; voor hen waarschijnlijk ook een welkome afwisseling van de lange werkdag. Zij beginnen 's ochtends vroeg, eten tussen de middag op het veld en werken tot laat door.....

Op het moment, dat we kwamen waren ze bezig de rijstkorrels van het blad te slaan en Frank mocht meehelpen...

Het was echt een mooie ochtend!

Over hetgeen we vanmiddag hebben gedaan kun je je vraagtekens zetten, maar omdat je iets dergelijks hierna niet zo snel meer doet en omdat we er de plaatselijke economie in Tanen een handje mee helpen.....

Het zorgde voor veel hilariteit, zeker bij het Indonesische stel, die dit werk doen, voornamelijk voor bruiloften e.d. en bij Dewi.

Vanavond heeft Frank meegeholpen met koken (volgens Dewi meer praten dan koken....) en na even via Skype met oma Henny en Marleen gepraat te hebben (dankjewel, Marleen!) hebben we heerlijk gegeten.

Morgen naar Yogyakarta. 

In Tanen

We hebben onze eerste nacht er op zitten in het huis in Tanen, een klein paradijsje.....

Gisterenochtend (donderdag de 21e aug.) zijn we rond 10.00 uur vertrokken vanaf Hotel Kayu Arum. Tot onze verassing gingen we via de bergen,wat prachtige vergezichten opleverde en mooie landschappen met rijstvelden. De dorpjes waar we doorheen reden waren indrukwekkend vanwege de eenvoud en de mensen, die er woonden. De weg was redelijk goed.

Uiteindelijk kwamen we rond 14.00 uur in Tanen aan, nadat de chauffeur een paar keer gevraagd had hoe hij moest rijden, arme man. We zeiden keer op keer, dat we het niet erg vonden. Eenmaal gearriveerd, wilde hij liefst gelijk weer terug naar Salatiga.

Het huis is prachtig; er groeien allerlei fruitbomen in de tuin en Dewi heeft ons net rondgeleid om uitleg te geven over wat er allemaal aan eetbare producten zijn. (foto's volgen...)

Dewi woont met haar gezin op het terrein, Tatang, haar man, en 3 kinderen. De jongste is 7,5 jaar en hoewel gisteren eerst niet durfde te spelen vanwege de taal, speelt ze vandaag al de hele dag met Risma. Ze heeft speciaal vrij gekregen van school omdat ze graag met Lois wilde spelen.

Gisterenavond is Frank nog meegeweest met Tatang naar een openluchtfeest, waarbij de paardendans werd uitgevoerd door een aantal jonge mannen. Lois en ik gingen niet mee, omdat het er heftig aan toe kan gaan en dit voor Lois waarschijnlijk niet al te prettig is om te zien. De mannen raken in een soort trance en maken dan hele vreemde bewegingen en kunnen op een gegeven moment zelfs van alles gaan eten.

                       

 Vandaag hebben we een rustdag gehouden, heerlijk bij het zwembad en genoten van vers klaargemaakte loempias van Dewi. Tegen een kleine vergoeding maakt ze zowel lunch als avondeten klaar samen met een hulp. Ik wil alles wel doen (afwassen en zo) maar Dewi zegt, dat we vakantie hebben.

Morgen gaan we met haar naar de plaatselijke markt om inkopen te doen en Frank mag haar daarna helpen eten klaar te maken. Morgenmiddag hebben we ook al iets gepland, maar dat laten we via een foto aan jullie weten.....

En nu gaan we een lekker stukje wandelen!

Aan de lunch

   

Wandelen en paardrijden door de Javaanse natuur

Woensdag de 21e was de laatste halve dag, dat we naar Anna, Havedz, Ben en Jan gingen.
We gingen nog even weer grondwerk doen met de paarden  Omdat 'mijn paard' Mata Hari lichte problemen had met lopen werd besloten, dat we gingen wandelen in plaats van paardrijden door de bossen en langs de rijstvelden en dat Lois op Super mee mocht rijden. Lekker in stap aan een lang touw met Anna.
Dan zie je wel wat anders, dan alleen vanachter het raam van de auto. Koffiebonen, die geoogst worden van een boom, mensen, die kurkuma oogsten van een veldje, bamboe- bananen-, mango- en mahoniebomen, de oude traditionele houten woningen, wasplaatsen waar de mensen zich inzepen en afspoelen, wasjes die drogen in bovenop de struiken....zo indrukwekkend allemaal!

  

Pas geoogste kurkuma

                                                                                                                                              

Rijstvelden onderweg

We trokken veel aandacht. Anna vertelde, dat ze paarden sowieso leuk vinden en dan ook nog buitenlanders erbij, die wandelen....
Eenmaal weer terug hebben we opnieuw genoten van een heerlijk lunch, foto's uitgewisseld e.d. Afscheid genomen van een geweldige plek en hele lieve, gepassioneerde mensen. Anna en Havedz: wij gaan zeker verder met wat we bij jullie geleerd hebben. Ontzettend bedankt voor alles!

Terug naar het hotel met een verdrietige Lois in de auto; afscheid nemen valt zwaar...
Gelukkig was het met een zwempartijtje in het zwembad weer redelijk over.
Nog 1 nachtje en dan naar Tanen, zo'n 20 km ten noorden van Yogyakarta tegen de Merapi vulkaan aan.

Dinsdag 20 augustus

Weer naar Havana Horses. Deze keer een halve dag; weer veel geleerd en ook weer gereden, nu met zadel, maar zonder bit. Mooi om te zien hoe je paarden dan toch kunt laten doen wat je wilt...ook al is het voor een beginneling op dit gebied nog moeilijk. Maar we gaan thuis zeker door hiermee!!
Ook hebben we weer heerlijk geluncht bij Anna en Havedz op de veranda.
's Middags hebben we rustig aan gedaan in het hotel; lekker gezwommen.
's Avonds zijn we naar Yoglo Borini geweest. Dit was ons al een paar keer aangeraden om te gaan eten, omdat het uitkijkt over de rijstvelden en het eten er goed is en relatief goedkoop.
Nu was het donker, maar je kon de rijstvelden nog wel zien en ook de lichtjes in de verte tegen de berg aan. Dus erg sfeervol. Het menu was natuurlijk in het Indonesisch dus wij met woordenboekje proberen te achterhalen wat er allemaal was. Voor Lois waren we redelijk snel klaar: een tosti met kaas en 'chocoladejam'. Erg lekker, zei ze later.
Voor ons was het moeilijker. Gelukkig kwam iemand ons helpen, maar haar Engels was beperkt tot een paar woorden en ons Indonesich natuurlijk ook.....Eerst wilde ik vis bestellen, maar de prijs was per ons aangegeven en 1 vis was zeker 1100 gram. Uiteindelijk werd het kip en een soort spare ribs. Heerlijk. En de prijs? Omgerekend ongeveer 10,- euro!